Bo najpierw była ciąża, czyli rozmowy, pomysły i poszukiwania. Ale dwa lata temu, 28 grudnia, doszło do pierwszego skrzyżowania gryfów w Studiu Otwock. To się wydaje tak niedawno, Nancy… W poświąteczną niedzielę zajechaliśmy z Markiem Wojtczakiem do Jacka Wąsowskiego na pierwsze obwąchanie. Wiedzieliśmy wszyscy tylko tyle, że jesteśmy ciekawi siebie nawzajem i tego, czy […]
„To strasznie jadowita piosenka” – powiedział ponoć perkusista Bobby Gregg po wysłuchaniu w reżyserce efektu nagrania. I miał rację. Jeden z Dylanowskich standardów, a zarazem przedmiot nieustających spekulacji co do tożsamości adresata. Pan Jones, jak twierdził Dylan w swoim czasie, naprawdę istniał. Ale czy na pewno tak się nazywał? Czy na pewno w ogóle był […]
Nieco rzewna, balladowa melodia w doskonałej harmonii z zagadkowym, suplikacyjnym tekstem zmęczonego wojownika intymnych batalii. Także ci, którzy nie darzą płyty Street-Legal szczególnym sentymentem (ja darzę, w dodatku to wg mnie płyta Dylana z najlepszą okładką ever), przyznają, że utwór wystaje ponad zwłaszcza dwie sąsiadujące. Niefortunne wybory producenckie zaważyły, że płyta nawet po stosunkowo […]
Jutro dzisiejszy mój wpis będzie nadal aktualny, chociaż wydarzenie, do którego się odnosi, stanie się już faktem dokonanym. Po 13 października na ostrzu noża stanęła kwestia, czy to, co Bob Dylan pisze, jest literaturą. Przeciwnicy przyznania mu Nobla literackiego dzielą się na radykałów akademickich („To kiedy w takim razie Adam Zagajewski dostanie Grammy? Wstyd”), estetów-rozróżniaczy […]
Lata 1980. w twórczości Dylana to okres dość specyficzny, najeżony utworami zdecydowanie słabszymi. Ale i tam jest sporo dzieł i kilka arcydzieł. To jedno z nich. https://www.youtube.com/watch?v=1XSvsFgvWr0 Pojawił się jako otwarcie nierównej płyty Infidels z 1983 roku. Pierwszej płyty po okresie albumów „ewangelicznych”, wyprodukowanej głównie przez Marka Knopflera, który dzieli tu obowiązki solisty gitarowego z […]
Dylan zaśpiewał tę piosenkę na koncercie tylko raz – 25 maja 1976 roku. Szkoda, bo rzecz jest zniewalająca. Współautorem tekstu znów – jak w przypadku większości utworów z płyty Desire – był reżyser i psychiatra Jacques Levy (skądinąd postać na własny rachunek interesująca). {Fot. za http://alchetron.com/Jacques-Levy-715390-W} Być może to jemu zawdzięczał Dylan (i my) dramaturgię i […]
Jedna z najpiękniejszych melodii Dylana. I mocno niepokojące słowa. https://www.youtube.com/watch?v=9w1mCevu3sU Zaczyna się idyllicznie, niczym amerykański horror, dziejący się na leniwych przedmieściach. Opozycja zbudowana na kontraście pomiędzy światem pędzącym, zajętym doczesnymi i doraźnymi sprawkami a bohaterką, która jest ucieleśnieniem cnót prostych i subtelnych, ostoją życiowej mądrości. Sytuacja zaczyna się komplikować w trzeciej zwrotce, gdzie pojawiają się […]
Wszyscy mówią „Nobel”, „Nobel”… Może już nie mówią, bo o czym tu jeszcze mówić? Brak (do dziś, 25 października) jakiegokolwiek śladu, co laureat o tym wszystkim myśli, staje się pożywką dla tez tych, których to jeszcze interesuje. A świat ma poważniejsze problemy. Przy okazji oczywiście rodzi się hejt, wymierzony przeciwko już nie tylko samemu faktowi […]
Gdy zbliża się październik, co roku wypływają nazwiska kandydatów do literackiego Nobla. Bob Dylan pałęta się po tej liście od wielu lat. Z reguły jednak nazwisko Dylana (i kilka innych) opatrywane jest disclaimerem „ale byłoby to dużym zaskoczeniem”. No, owszem, byłoby. Ale zaskoczenie jest właściwie wpisane w tę nagrodę. O ile w zakresie nagród naukowych […]
Pamiętam, jak prezentując w Trójce płytę Desire, Piotr Kaczkowski skomentował: „Bob Dylan wyraźnie nie czuje się najlepiej w długich utworach”. W tym względzie pozwoliłem sobie zachować zdanie odrębne. Co to w ogóle znaczy „długi utwór”? Dla niektórych długi to już 4-minutowy kawałek. Zresztą „długość” bywa kategorią subiektywną, bo „długie” może być coś, co się „dłuży”. […]
